به نام معدنِ مهر و مهربانی، حضرت دوست
مهر که می‌آید، سرآغاز مهربانی مهتاب است؛ ماه میزبانی نیمکت‌های عاشق و تخته‌های چشم‌انتظار تا دوباره پر شوند از عطر لبخند شاگردان همیشه پرتلاش.
کلمات و واژه‌ها و صفحه‌های کتاب‌های درسی، بی‌تاب دستانی هستند که آن‌ها را با قلم شوق بنوازند.
ماه مهربانی که می‌آید، فرشته‌ها هم از پشت پنجره‌های کلاس‌های درس سرک می‌کشند و به تماشای دانش‌آموزان و معلمان می‌نشینند و به وجد می‌آیند.
مهر که می‌آید، آغازگر است؛ خصوصاً که مهری باشد که مقدمه‌اش نام حسین (ع) باشد و عطر محرم را بدهد.
مهر که می‌آید، مهرورز است؛ خصوصاً که شرایط آن خاص باشد و همدلی در آن موج بزند تا مراقب هم باشیم و حواسمان به سلامتی یکدیگر.
مهر که می‌آید، فرقی ندارد ساعت‌های حضوری و مجازی‌اش؛ مهم با هم بودن و در یک‌جهت حرکت‌کردن است.
مهر که می‌آید، آغازگر جدی‌تر مسیری است که هر دانش‌آموز با توجه به استعداد و توانایی فردی‌اش به‌سمت هدف حرکت می‌کند و می‌درخشد.
مهر، عشق است و ساختن؛ ساختن همان خانه و شهر و کشوری که با آجر واژه‌ها ساخته می‌شود. همان جا که پنجره‌ای از جنس برگ سبز و نور دارد. همان جا که آبادانی آن دل‌ها را شاد و مردم میهنمان را آرام می‌سازد.
مهر یعنی آغاز دیگری از سلام
مهر یعنی آغاز دیگری از رسالت
مهر یعنی پویش و کوشش، به‌سوی هدف‌های دور و نزدیک
و مهر یعنی من، تو، ما و شما
مهر یعنی دانش‌آموز، اولیا، دبیران و کادر مدرسه در کنار هم و حرکت با هم، با همدلی و توجه به هم
مهر یعنی حرکت با لبخند به‌سوی درخشش…
عزیزانم، همراهان همیشه‌صمیمی، دردانه‌های سلام رسالت
آغاز دیگری از ساری و جاری‌شدن آموزش و تعلیم و تربیت بر شما مبارک!
دعای امام عصر (عج) که خداوند ظهورش را نزدیک گرداند، بدرقهٔ راهتان.
معصومه بورچی
